18 yaşımın üçüncü çeyreğinde
Kendim hakkında olmayan bir şiir yazıyorum.
Tıka basa insan doluyum
Kelimeleri ve kelimeleriyle
Ve uyduruk sesleriyle
Daral belim daral,
Kırılsa da göğüs kafesim
Aklımın çığlığı çınlasın kulaklarıma
“Bu yolculuk… Bir arsız hayâl!”
Daral yolum daral!
Ben geçemeyip delirinceye kadar.
Şiir yazmadan da yaşar insan.
Üç gün su içmeden de
Hiç insan görmeden de…
İnsan insan olmadan da yaşar.
Sen yine de bunu kimseye söyleme
Yaşamak senle benim aramda
Ufak bir sır…
Daral nefesim daral,
Ben gelip beni kurtarıncaya kadar.
Masada aklım ve ben kaldık bir tek.
Yılların dostu kalbim, son olaylardan sonra ortamı terk etmişti.
Bak canım, sesimi duyar mısın bilmem,
Sonuçta iki ayrı dünyanın öksüzüyüz.
Bir akılsızlık var bu uçurtmada.
Bir sana bir bana süzülüyor arazi üstü.
Kahramandere liman plajındayız.
İzmir’de akşamüstü, alabildiğine mavi...