Senin şiir yazmaktan başka suçun yoktu.
Pamuk tenli çelimsiz çocuk.
Yaşamaktan başka tasan,
Gönül ağrısından başka sancın yoktu.
Yok gibi gözükürdü.
Mürekkep damlardı gözlerinden.
Parmakların kalem,
Duvarların kağıt dokusu.
Anlaşılmayan kınandı,
Aman çocuk, üzülme sen ama
Kelimeler sana soluk oldu,
Tek suçun senin buydu.
Yağmurlar yağdı üstüne,
Sırtına alacak kaban dahi yoktu.
Ayakkabıların neler gördü geçirdi,
Kumaşın çamur lekesi doldu.
Biçare kaldı şair ellerin.
Senin aklından başka evin
Şiirden başka suçun yoktu.
Masada aklım ve ben kaldık bir tek.
Yılların dostu kalbim, son olaylardan sonra ortamı terk etmişti.
Bak canım, sesimi duyar mısın bilmem,
Sonuçta iki ayrı dünyanın öksüzüyüz.
Bir akılsızlık var bu uçurtmada.
Bir sana bir bana süzülüyor arazi üstü.
Kahramandere liman plajındayız.
İzmir’de akşamüstü, alabildiğine mavi...