Happiness is blind,

Loneliness, deaf.

Thereby one stumbles,

The other in her sleep screams.

Happiness only sees himself;

Thence forgets himself first.

Loneliness is free in her bonds,

Waiting for the return of her voice.

Happiness gets used to himself, worse than death;

Boasts of his freedom of debt with a barren cat

Loneliness doesn’t have a place to go;

Thus goes back to the doors, no one answers.

Happiness has graves, loneliness has statues..

Both are flowers in their pots.

One always fades with another colour,

The other is just about to bloom.

Mutluluğun gözü kördür,

Yalnızlık sağır.

Ondandır biri tökezleyerek yürür,

Öbürü uykusunda bile bağırır.

Mutluluk yalnız kendisini görür;

Unutur bu yüzden ilkin kendisini.

Yalnızlık kendi tutukluluğunda özgür,

Boyuna bekler dönsün diye sesini.

Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;

Borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.

Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;

Boyuna kapısına döner, açan olmaz.

Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykelleri var..

Her ikisi de saksılarında çiçek.

Biri hep başka bir renkle solar,

Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.